CONCERT REVIEW

In Hamme zal men zeker niet gauw bij de pakken blijven zitten, want de optredens volgen elkaar redelijk snel op.
Deze keer was de keuze gevallen op de Zweedse Amerikaan of Amerikaanse Zweed, zoals je zelf wil kiezen: Robert Lighthouse.
Inderdaad, Robert is een geboren Zweed die op 18-jarige leeftijd de grote plas is overgestoken om in de Verenigde Staten op zoek te gaan naar zijn passie…..de Mississippi Delta Blues.
Na jaren omzwervingen in de States en het bezoeken van mythische plaatsen als Beale Street of Maxwell Street, vestigde de man zich uiteindelijk in Washington DC, dat zowat zijn thuisbasis werd.
Van hieruit vertrekt hij voor tal van concerten binnen en buiten de Verenigde Staten. In Hamme hadden ze het geluk dat Robert voor 2 concerten in België vertoefde , wat hen de gelegenheid gaf om hem voor te stellen aan het Belgische publiek, want zeg maar, er zijn er maar weinigen die de man echt kennen.
Hoewel er slechts 2 concerten waren in ons land, was het publiek niet echt massaal afgezakt naar Hamme. Het feit dat hij redelijk onbekend is , zelfs bij het bluespubliek , en vooral het feit dat er tal van andere optredens en festivals waren, zorgden voor een matige opkomst.
Niet getreurd, de echte die-hards waren aanwezig en de afwezigen hebben toch altijd ongelijk.

Robert is gewapend met slechts een gitaar en een harmonica, die nu eens puur gespeeld wordt of dan via een eigen bewerkte green bullet. De man is gepassioneerd door slide-gitaar en de liefhebbers zouden waar voor hun geld krijgen. Af en toe een nummertje met degelijk fingerpickin’ werk en iedereen kon toch tevreden zijn.
Hoewel men zegt dat Robert een passie heeft voor de Delta Blues, ontwaarde ik lange tijd niet te veel van die passie op het podium, niet dat alles routinematig werd gespeeld, integendeel, maar dat extra vuur dat vanuit de onderbuik komt, ontbrak er mij wat aan. Hij leek mij vooral erg zenuwachtig en toch een beetje beschaamd. Dat laatste kan ik wel beamen want ik had voor het optreden een lange tijd met hem gepraat en hij kwam inderdaad een beetje “shy” over.
Voor de rest bewees hij toch een klasse hoger te spelen als de gemiddelde muzikant, want aan zijn muzikale kwaliteiten zal het zeker niet liggen.
Trage, swingende of meeslepende nummers , het kwam er allemaal door en bovenal : de man kent zijn klassiekers en meer dan dat zelfs. In de eerste set kregen we zelf een geschiedenisles over de Delta aangeboden: met o.a.  Robert Johnson (Dust My Broom), Elmore James (Red Hot Mama), Turkey Legged Woman (Dr Ross) , Muddy Waters (I Don’t Know Why). Dit belet niet dat de man zelf een meer dan verdienstelijke singer-songwriter is. Hij is ondertussen als 2 eigen cd’s sterk en we mochten toch hier en daar een nummer meepikken zoals ‘Democracy Boulevard’ (van de cd ‘Deep Down In The Mud’) of ‘Still By The Water Fishing’. Knap werk mag wel gezegd worden.

Na een korte pauze mocht Robert voor een tweede maal aantreden. We kregen ongeveer een gelijkaardig beeld als tijdens het eerste gedeelte. Hiervan onthouden wij vooral een mooie versie van Memphis Minnie’s ‘The Evening Song’ , ‘Good Lookin’ Woman’ van Country Jim, ‘Poor Black Maddy’ van R.L. Burnside en nog steeds een aantal nummers van Dr Ross als zijnde ‘Going Back South’ en ‘Little Soldier Boy’.
Geef toe, het zijn niet echt voor de hand liggende klassiekers. Ertussen werden terug enkele eigen nummers geserveerd als ‘Attention Shoppers’ en ‘She’s The One I Love’ uit de eerste cd ‘Drive-Thru Love’.

Iedereen bleek dit alles best te smaken en Robert Lighthouse kon toch terugkijken op een meer dan degelijk prestatie die toch resulteerde in het enthousiast aanvragen van enkele bissers. Die namen we er natuurlijk graag bij en het waren niet van de minsten: ‘God Don’t Never Change’ een nummer geschreven door Blind Willie Johnson uit 1929 astamblieft en het aanstekelijke ‘Ice Cream Man’ van John Brim.
Iedereen tevreden.

Terugkijkend op dit optreden moet ik , ondanks alles, toch toegeven dat dit niet het allerbeste was dat ik ooit in Hamme heb gezien in het genre. Daar ontbrak het mij toch een ietsie pietsie aan passie en vuur. Maar gezien de omstandigheden wordt het bij deze Robert vergeven.
Het was een goed en degelijk optreden en bovenal hebben we toch kunnen genieten van een leuke portie Delta Blues en daar komt een mens toch voor, nietwaar?

Marcel.